Eenzaamheid. Rouw. Boosheid. Radeloosheid. Moedeloosheid. Verdriet. Angst.
Allemaal emoties die veel mensen liever niet voelen. Ik heb er ook lang tegen gevochten. Emoties die we liever nog even wegduwen. Of waarvan we vinden dat we erboven moeten staan. Emoties die niet welkom zijn. Of te intens in dat moment.
Maar laat dat erboven blijven staan en het wegduwen nu net de reden zijn dat ze blijven aandringen. Dat die lading steeds groter wordt. Vaak is dit een proces van jaren en jaren.
Tot op het punt dat je echt niet meer weet hoe je ermee kunt zijn. Het is alsof je op een bom zit. Daardoor is het niet meer mogelijk om een beetje te voelen. Het is 1 grote kluwen, alles met elkaar verweven. Een kluwen van emoties, oordelen, overtuigingen, verdedigingsmechanismes.
We durven er niet meer in, waardoor we vertrekken uit ons bekken en uit onze buik. Daar waar veel van die emoties huizen. Ons hoofd neemt de overhand. Probeert ons veilig te houden. Door het maar niet te hoeven voelen. Maar ook dat voelt op een gegeven moment niet meer veilig. We zijn namelijk niet meer thuis in ons lijf. Het verlangen groeit om niet meer zo te vechten en vluchten, maar om te mogen landen. Rusten. Loslaten. Verzachten.
Maar hoe dan?
Tijdens een reis met plantmedicijnen had ik als intentie om meer liefde te ervaren. Ik voelde me in die tijd zo verloren in de veelheid van heftige emoties, ik verlangde naar de bedding van liefde. Het inzicht dat ik kreeg was dat ik niet kan kiezen om alleen meer fijne emoties te voelen. Ik kan wel kiezen om meer te voelen. En met dat meer voelen komen dan automatisch álle gevoelens mee, degene die we ervaren als minder fijn en ook degene die we ervaren als fijn.
Dus ben ik steeds weer opnieuw die keuze gaan maken. Om echt te voelen. Niet vanuit mijn hoofd naar de gevoelens kijken en ze willen oplossen. Nee, vanuit mijn lijf ze gaan ervaren. Zonder agenda. Stapje voor stapje.
De ene dag ging (en gaat) dat beter dan de andere. Maar doordat ik steeds weer opnieuw die keuze maakte, kwam er ook hulp op mijn pad. De kracht van synchroniciteit.
Samen
Van kleins af aan heb ik geleerd alles alleen te moeten dragen. Wat een zware last. Voor zo’n klein meisje, en trouwens ook voor de vrouw die ik nu ben.
Soms is er een groter draagvlak voor iets nodig. Dan mag er iemand bij je zijn die zo’n emotie al wel kan dragen. Die het zelf doorvoeld heeft. Diegene kan jou ook voelen. Beweegt er niet van weg. Verwelkomt jou met je gevoel. Er is een mechanisme in ons zenuwstelsel dat heet neuroceptie. Jouw systeem scant de omgeving op veiligheid, inclusief de andere persoon en zijn of haar systeem. Volledig autonoom, dus buiten je bewustzijn. Wanneer de andere persoon en zijn of haar systeem veilig voelt, kan jouw systeem zich ook veilig gaan voelen. En zo kun je samen met die ander steeds wat meer in jezelf gaan voelen. Erbij zijn. Het ervaren in je lijf.
Het lijf is hierin erg belangrijk, aangezien dat is waar je de emotie ervaart. Ik vind de term e-motion zo mooi. Emoties zijn energie in beweging. Energy in motion. En als je die beweging stopt door er bij weg te gaan, door het te willen controleren, door het vast te zetten… dan zet de energie en de emotie zich letterlijk vast in je lijf, in het weefsel.
Totdat het moment komt dat er wel een draagvlak is. Dat er de veiligheid is om er bij aanwezig te zijn. En zo ontstaat er langzaam aan ook steeds meer draagvlak in jezelf. Je lichaam wordt zachter. Je ervaart je eigen draagkracht (die je samen met die emoties ook hebt weggeduwd) en bouwt zelfvertrouwen op. Er komt vertrouwen dat het veilig is om te voelen. Dat de bom niet ontploft en alles vernietigd. En dat uiteindelijk de emotie zachter wordt in jouw aanwezigheid.
Dit ervaar ik in mezelf en ook in mijn sessies. Ik voel letterlijk de lading uit het lijf afnemen. Het weefsel verzacht. Er komt weer meer beweging en soepelheid. Emoties stromen. In een IPT sessie voel ik haar dan steeds dieper in haar lijf zakken. Er komt meer leven, kracht en aanwezigheid in het weefsel. Ik voel de energie stromen. Ogen die gaan stralen.
Een cliënte zei het laatst zo mooi toen ik haar vroeg naar haar intentie voor het IPT traject. ‘Dat mijn bekken weer mag uitademen’.
Ja. Dat.
Voel dat eens.