Ik herinner me ineens een nachtmerrie van vroeger over pandora’s box. Zo voelt het in elk geval. Kan ook zijn dat het een verhaal was wat ik had gelezen of iets op tv wat ik had gezien.
In mijn geheugen leeft het als een nachtmerrie.
Ik herinner me de enorme angst die ik voelde toen ik aanschouwde hoe de hoofdpersoon de doos opende. En een gevoel van horror toen er allerlei verschrikkelijks uit kwam. Zoveel zwaarte en donkerte en het leek onmogelijk om hem weer te sluiten. Uit elk putdeksel stroomde het gevaar.
Nu besef ik me dat dit een gevoel is wat altijd bij is gebleven. En wat door zoveel mensen wordt gedragen. De angst voor die doos met weggestopte emoties. Die doos waarvan we niet eens meer weten wat er nu echt in zit. In ons hoofd zijn het de meest angstaanjagende demonen. Pure pijn. Gitzwart. Kwelling. Lijden. Dood.
Ik weet niet eens meer hoe het verhaal van Pandora’s box verder gaat. Wel weet ik dat die doos (ahum, pun intended?) in het werkelijke leven meestal wel meevalt. En ook al is het heel pijnlijk en heftig, dan nog valt hij mee. De angst is groter dan wat er nu echt in die doos zit.
We hebben het in ons hoofd zo enorm gemaakt, dat we echt geloven dat we de inhoud niet aankunnen. Terwijl ik tot nu toe altijd een opluchting zie wanneer de doos echt wordt opengemaakt en we ontdekken wat erin zit. Soms gaat hier een proces aan vooraf. Blijkt het toch een pittig ding te zijn. Soms zijn er kleinere stapjes voor nodig. Maar achteraf is daar altijd de opluchting. En een nieuw vertrouwen.
Wat er ook omhoog komt, ik kan het aan. Ik explodeer niet in een duizend stukjes. Ik blijf er niet voor altijd in vastzitten. Ik word niet opgezwolgen door een zwart gat. Ik ga niet dood.
Wat er ook omhoog komt, ik kan het aan….
Dus sterker nog, wat nou als ik jou vertel dat er in Pandora’s box een schat ligt voor jou? Jouw grootste kracht? Jouw grootste licht?
Want dat is wat we ook wegstoppen. Belangrijke delen van onszelf. De versie van onszelf die compleet vrij is om voluit te leven. Onze puurheid en sensitiviteit.
Intussen heb ik uit nieuwsgierigheid ook even de mythe van pandora’s box opgezocht. Het blijkt wederom een versie te zijn van een vrouw die haar impulsen niet kan controleren en daarmee de man/de hele mensheid vervloekt. Eva is er niets bij….
Toch bijzonder hoe diep deze verhalen over de vrouw in de wereld zijn ingebed. En des te belangrijker het voor mij voelt om de vrouw weer in haar kracht te zetten. Een kracht die niet destructief is, een beeld/angst die we aangeleerd krijgen. Nee, een zachte kracht. Met een open hart en daarmee alles transformerende liefde.
Het is tijd om de waarheid op te halen. En de eerste stap is om onze eigen pandora’s doos te gaan openen.